Rehabilitatieverslag - Speciaal voor Vrienden Van De Blog

Vrienden van de blog,

Na een lange reeks van voor u misschien ongemakkelijke of overbodige Engelstalige posts, bedien mij bij deze opnieuw van ons aller lands- en moedertaal om u te voorzien van een aangenaam stukje proza. De statistieken leren mij namelijk dat zich onder u toch een handvol trouwe lezers bevind die zich graag tegoed doen aan een literair hoogstandje, al dan niet voor het slapengaan. Speciaal voor U dus, die zich statistisch gezien hoogstwaarschijnlijk in Erembodegem of Antwerpen bevindt alwaar ik op de het grootste aantal lezers kan rekenen, nog eens een blog post in het Nederlands of toch iets dat daar sterk op gelijkt.

Mijn avontuur in India is op zijn einde gekomen en door middel van een gestaag aantal Belgische bieren, Frietkotprut, Bourgondische wijnen en reeds verloederde sociale contacten in het binnenland, ben ik begonnen aan mijn rehabilitatie in België. Niet dat dat zo moeilijk is, maar toch. De gemiddelde temperaturen in dit tranendal liggen straks net onder de helft van wat ik gewoon ben en mij op de rechterkant van de straat begeven vergt de nodige concentratie. Bovendien is het niet meer sociaal aanvaard om een uurtje te laat te komen en moet ik dwangmatig terug met mes en vork leren eten teneinde de Belgische goegemeente niet voor de kop te stoten. Alvast bedankt, beste vrienden, voor uw begrip wanneer weeral eens overduidelijk blijkt dat dit nog enige moeite kost.

Anderzijds kan ik nog altijd een mondje Tamil of Hindi spreken wanneer ik nog eens de nachtwinkel betreed, een stevig hart onder de riem voor de globetrotters onder ons, nietwaar?

Terug in België betekent ook meteen een harde landing in de realiteit van de arbeidsmarkt en een bondig afscheid van het (thuis) werken in India, toegegeven, een ietwat pijnlijke evolutie. Gelukkig zal ik mij in de toekomst niet meer hoeven beroepen op een hongerloon van enkele dollars per dag om rond te komen, toegegeven, een perfect verklaarbare en welgekomen evolutie.

Om met een vrolijke noot te eindigen, wens ik de aandacht te vestigen op het feit dat ik dus terug beschikbaar ben om enkele potten te pakken, te sjotten, uw hart uit te storten en alle andere dingen waar u ongetwijfeld reeds een jaar naar hebt uitgekeken. Hopelijk is dit voor u inderdaad een vrolijke noot natuurlijk en snelt u terstond naar de telefoon om af te spreken...

Gelukkig kan ik jullie volgende week alweer van wat buitenlands cultureel nieuws voorzien gezien ik mij naar de desolate landbouwersgemeente 'Castelraimondo' zal begeven in Italië, waar mijn grote liefde (en haar moeder) zich momenteel bijscholen in de Italiaanse spraakkunst. Buiten mijn beste beentje voor te zetten, teneinde mijn grote liefde ook naar België mee te krijgen, kan ik daar ongebreideld rusten in een pittoreske omgeving en mij te goed doen aan kilo's pasta.

Rehabiliteren, een mens zou van minder moe worden.


Bij leven en welzijn, tot de volgende!

Pelle