Sunday 29 June 2008

Survival Tips To South India


For those who want to make it through their stay in South India, plan on visiting Tamil land or are new in town, here are some tips to increase your chances of survival!

1. Ban white clothes from your inventory, they are useless here. Even if you have the courage to hand wash till you die, eventually the frustration of seeing a white shirt turning into a distinct yellow brownish tint within the first half an hour you are outside will make you go mad. Go for a sari or lungi in a dark color, and blend in.

2. Avoid the Police, they spoil the fun at every occasion and it can cost you some rupees to get rid of them. The list of things the police strongly dissaproves of includes but is not limited to: kissing in public, showing affection in public, being on the street after 11PM (= deportation!), drinking on the beach, driving without helmet and parking your bike when the governor passes by. On the other hand it's completely cool to ignore all possible traffic rules and cross red lights.



3. Build up an unusual amount of patience and zen to remain calm at all price. This tip is meant to avoid swift heart attacks when you have to wait half one hour for that one customer ahead of you, when it takes you 3 days, 10 phonecalls and 20 referals to send a package home by mail or when somebody showed you in the wrong direction for the 10th time and you are hopelessly lost in the city. Indian stretchable time apllies and adds at least half an hour to the agreed hour of appointment.

4. To make yourself understandable in English on the street only use nouns. Adjectives and other difficult grammatical constructions make communication rather complicated so better to avoid them. If you do ha ve to use an adjective (or actually for every possible noun) it's always useful to add '-ing' to it as the locals will understand you as one of them. For example: no 'cool' drink, but 'cooling' drink, you are not going to work, but 'going working' etc. Picking up some Tamil will surely impress Chennai autodrivers and increase your bargaining power.

Tamil, Chennai
5. Chances of getting bored if you stay for a longer are real, but no worries. Grab the newspaper in a dead moment and laugh for the rest of the day. Articles are usually badly written and the weekend edition often offers some great content to discuss among friends. Don't be surprised to see presumably 'Quality' newspapers boost articles about masturbation, arranged marriages, The Amazingly Dangerous City of Chennai or guys writing about how woman should dress or be succesfully approached. Fun guaranteed! (if you go clubbing, 90% chance you'll be in the newspaper yourself)

6. Bear the unstoppable curiosity of the Indians. There are many of them and they all want to know what a foreigner like you is doing after work and in the weekends. No question cannot be asked so prepare to get your way out of questions like 'How much you earn?' 'Is your girlfriend also your lover?' or 'Is it true in Europe people only drink beer and softdrinks? or even more common 'Which country?' and 'Good name?'

Chennai,South India

So far the first edition of survival tips to South India - To be continued!

*update 24/07: see part II of Survival tips in India

Thursday 26 June 2008

Cooling down in Chennai...

Temperatures in Chennai are finally going down again, the ocassional rain and some clouds are welcoming and are 'cooling' everybody down a bit. It seems the heat horror of April and May has passed, but let's cross fingers :)

29 °C
Bewolkt
Wind: W - 10 km/h
Luchtvochtigheid: 60%
do
Bewolkt
37 °C | 29 °C
vr
Bewolkt
36 °C | 29 °C
za
Hier en daar zonnig
37 °C | 29 °C
zo
Hier en daar zonnig
35 °C | 29 °C

Wednesday 25 June 2008

Die Gekke Indiërs, relaas van weekendje Pondicherry

In het weekend zijn we nog eens naar de Pondicherry getrokken. Bezwaarlijk de Franse riviera van Zuid India te noemen, maar toch, het biedt enig comfort en dan heb ik het vooral over stilte en rust, geen overvolle straten, geen miljoenen mensen opeen gepakt zoals dat in Chennai wel het geval is. Op enkele na waren alle trainees present en ook een delegatie trainees van Hyderabad verbleef in de geburen.


Het weekend was een aaneenschakeling van eten, drinken, eten, rond cruisen op de scooter, eten, drinken, feestje, slapen, ontbijt, strand, eten en daarom zeer relaxt, maar helaas te mooi om waar te zijn. India lijkt een patent te hebben op het nemen van de meest onvoorstelbare beslissingen en de typische lokale slagzin 'Everything is possible' lijkt een soms meer een vloek dan wel een zegen.

Wat er gebeurd is? De Transport Board van Tamil Nadu had op een mooie dag, tussen 2 kopjes masala chai in, besloten de service tussen Pondy en Chennai te halveren. Het gevolg was dat er zo'n duizend mensen stonden te wachten om op 3 bussen richting Chennai te kruipen. Geen paniek echter, naar Indische gewoonte hadden ze een brilliant plan opgevat om de massa op een 'geciviliceerde manier' op de bus te krijgen: iedereen moest aanschuiven voor een ticketje in de lijn. De lijn zelf heb ik nooit echt gezien, maar soit ze verkochten toch bus ticketjes aan 1 loket, met 1 kassa, om de massa te bedienen.



Na zo'n anderhalf uur wachten, en stel u dan vooral geen business lounge voor maar een menigte starende mannen die met de regelmaat van de klok hun keel schrapen en de goorste roggels produceren, komt er een bus bediende aan slenteren. Hij roept iets, voor ons onverstaanbaar, en iedereen komt in beweging. Blijkbaar hebben ze het idee van aanschuiven, na een uurtje of twee wachten, overboord gegooit en iedereen beseft dat het nu een kwestie van leven of dood is om zich op de laatste bus richting Chennai te wurmen.




Aangezien wij met z'n allen toch gezamelijk prefereerden om in leven te blijven hebben we geen poging ondernomen op de bus te raken. Liever hebben we van op de zijkant het schouwspel van honderden trekkende en duwende Indiers bekeken (en gefilmd) en met groeiende verbazing of sommige zelfs met lede ogen zoveel onbeschaafdheid aanschouwd.


Onze enige optie was een taxi terug naar Chennai, 120km, een dure grap voor ons pover Indisch salaris, maar wel comfortabel en dus welgekomen na uren wachten. Uiteindelijk tegen 2u s'nachts thuis gekomen, als een blok in slaap gevallen en een pijnlijk vermoeiende maandag morgen tegemoet gegaan...

Thursday 19 June 2008

Happy Birthday Sophie!

Naar aanleiding van mijn zusje's verjaardag, kwam ik op het idee even het Indische gebruik te illustreren om op iemands verjaardag de taart in het gezicht te smeren...dat zou geluk moeten brengen...

Een fijn en cultureel getint ideetje voor uw volgend verjaardagsfeestje en zeker een plekje waard in Vermaelens Pretpot (een wereld van verschil,jawel!)

Op de foto de verjaardag van Robert, Javier en Irene, met taart in het gezicht in maart 2008

(The Indian custom to put birthday cake in the face of the one who's birthday it is, to bring luck supposedly)



Wednesday 18 June 2008

Riding out in Chennai



My daily ride to work, on the recently renewned street which explains the relative speed I can attain. They did leave some holes in the street on purpose though, some of them up to 10cm deep, to still be able to acces underground water channels....

Monday 16 June 2008

Truth Alone Triumphs

valluvar kottam, chennai


This weekend I finally managed to visit a monument, Valluvar Kottam, in Chennai. A huge stone chariot dedicated to the great poet from Tamil Nadu. It's literally around the corner from my work, but still it took me eight months to come this way. Some pic's to illustrate...



valluvar kottam monument

tamil poet, valluvar kottam
chennai sightseeing
chennai tourism, chennai, valluvar kottam

Thy Shall Not Ignore Traffic Lights


Coming from a fairly organised society in Western Europe, with well- and pre-defined traffic rules, my experience of ignoring, up to 3 times in one week, a red traffic light was quiet something. The fact that each of these 3 times that I consciously crossed the mentioned traffic lights, happened under the watchful eye of a Chennai City Traffic Police Officer makes it worthwile to write it down in a blog post and to share it with you.


Situation One
: Huge (4 armed) crossing in the center of the City, guarded by a police officer. The usual crowd of more than 50 twho wheelers is waiting for the green light to pop up. As people get unpatient they start slowly advancing, slowly taking more space on the crossing, till the point that the first one's shift in first gear and actually start driving through the red onto the crossing. The Police Officer goes pretty mad, waving everybody back, but the evil has occured and the poor guy lost all control of the people who now freely go wherever they desire, despite the lights and the sad attempts of the traffic police. Of course I'm in the middle of it, so yeah,I crossed too, smiling at the sight of so much traffic anarchy.

Situation Two: After a slight incident and a lot of traffic in 'peaking' times and a half an hour ride from my work to Leticia's work (1km), my growing impatience and tiredness of exhaust fumes make me drive over the sidewalk, between people, around cars to finally reach the traffic lights. I notice it's red, but as I have to turn left I can just go with the flow without having to cross a street (note that we drive on the leftside here). It's quite usual to have a free left turn, so I guessed it should be ok to give it a try. Whom I didn't see was the sneaky bastard of a polic officer hiding right behind the tree on the corner. I noticed him and his orange fluorescent jacket right when I joined to traffic coming from the other side. Luckily for me I'm foreign and white, so he didn't bother to stop me. They prefer to leave foreigners alone...

Situation three
: This is probably the most unbelievable one and the one that actually motivated to write about the other ones. Sunday morning, as an example boyfriend, I go out to get breakfast. Streets are empty early on sundaymorning and the temperature pretty enjoyable so I truly enjoy riding out in these conditions. At a respectable speed I approach a crossing, with a green indicator on to the left. I accelerate extra to make sure I make it before it turns red. I don't. I close all my breaks cos I see a chennai traffic police officer standing right on the pedestrian crossing. I cross the white stop line with some meters coming to quite an abrupt stop, but ok, at least I didn't commit any traffic offence, (if they even know what that is here). The officer looks at me, I'm the only one waiting in front of the light, and here it comes...despite the traffic coming in hordes from the opposite direction,with a very discreet gesture behind his back the cop tells me to just go and blend in with the traffic...Initially I was so amazed that he actually had to do his gesture twice before I understood I could really just go and do whatever...Chennai City Traffic Police, a legend.

Saturday 14 June 2008

About

Pelgrimsplekke started in june 2008 as an obvious way to keep the home front informed of my whereabouts and experiences in Chennai, India. Being professionally involved there in online marketing, blogging and SEO, Pelgrimsplekke offered  a space to experiment with a range of programs, techniques, widgets and codes. Basically the practical stuff not thaught in marketing classes.

Nowadays, it's a collection of stuff I found on the web, personal experiences,  photographs, travel impressions, video's and more. A mixture of urban life, working in the advertising industry, living in the city, travelling around, surfing the web, sharing ideas and a desire to document good taste...

The blog lost most of it's educating and entertaining function it once had in India, and Twitter has also acquired its place to share stuff, but hopefully it still offers some interesting content for the occasional reader, wherever he or she might come from, wether they are friends or strangers.


Ejoy reading, watching, listening.





*For whom looking for actual info about Chennai, go to Chennai Expat. A humble blog with info for expatriates and travellers and besides Pelgrimsplekke, another little SEO experiment .

Somebody With Star Aspirations?

Tussendoor post ik hier een kort promo filmke dat ik gemaakt heb voor de online marketing campagne van een klant...

A short movie I made for a client's marketing campaign....


De Enige Constante is Verandering

Inderdaad vrienden, bij wijze van verandering heb ik mijn vorige blog verplaatst naar hier om jullie nog beter te kunnen informeren aan de hand van foto's en video's, twee opties die op waarbenjij.nu niet echt optimaal zijn. Bij wijze van illustratie heb ik enkele posts ook naar hier gekopieerd. Plaats dus gerust deze blog in je favorieten als je in de toekomst nog iets van mij wenst te vernemen....

Back from Belgium

Aangemoedigd door lovende commentaar uit journalistieke hoek, voel ik mij geroepen om nog eens een kleine uitleg ten beste te geven op mijn blog, doch deze keer niet over India, wel over mijn avonturen in Belgie van afgelopen week.

Op dinsdagmorgen vlotjes en te vroeg geland op Zaventem en express buiten gewacht om nog eens te voelen wat het is om koud te hebben, een vreemd gevoel na 6 maanden Chennai. Taxi chauffeurs die beschaafd wachten in de rij en u niet meteen in hun auto proberen praten, weinig verkeer, stilte en rust...heerlijk om terug te zijn. Vervolgens een ontbijtje in het Sheraton hotel met mijn mama om terug op krachten te komen en de keel wat te smeren om verhalen te beginnen afsteken over de zotste taferelen van India. In de namiddag mijn ogen uit hun kassen gestaard in de ISPC, vlijtig gewinkeld en ook nog eens lekker gegeten. Dan huiswaarts gekeerd om de rest van de avond rustig te genieten en op de hoogte te worden gesteld van mij compleet vreemde programma's zoals 'Sara', Mijn Restaurant en FC Nerds...

Woensdag naar de Blokhut gereden om de sfeer nog eens op te snuiven en een blij weerzien met de vaste waarden om daarna na 6 maanden nog eens een serieuze poging tot sport te ondernemen op de voetbal. Redelijk pijnlijk, maar zoals steeds gezellig. Later op de avond een eerste marginaal feestje meegepikt, de Scoutsfuif van Hofstade was de place to be, maar dan toch ook weer niet....toch niet als je voor de muziek kwam. Wel weer mensen ontmoet, met de ondertussen vertrouwde groet "amai ge zijt vermagerd" of iets in die tret.


Donderdag was familie-dag, 2 oma's op bezoek, veel lekker eten op tafel, veel drinken en mijn in elkaar geboxte pp presentatie geprojecteerd om de niet-internet populatie te laten meegenieten van India's mooiste en scheftigste taferelen. Bonny 'at overal al gewest', die kon meepraten natuurlijk. Nadien nog enkele zijden sjaals en andere india artikelen uitgedeeld tot groot jolijt van de aanwezigen...

Vrijdag naar Herentals in de Kempen afgezakt, voor een onderonsje met de mannen van in vervlogen studietijden, als die periode die naam waardig is tenminste. Veel verhalen, veel pinten, een klein beetje vuur en veel gezelligheid...Als kers op de taart nog naar Cellekes kermis getrokken alwaar DJ Regi het beste vanzichzelf aan het geven was voor een groot en vooral in trainingspak gekleed publiek, wederom een kleine 'reverse cultureshock' voor mij.

Zaterdagmiddag geluncht met mijn meter, ne goeie steak tartaar met frieten, maaltijden die ik lang heb gemist en waar ik op dit ogenblik alweer van droom, in de warme Belgische zon op een terras! In de namiddag een vertrouwde stop aan de blokhut, de voorbereidingen op hun mini-festivalleke vanuit comfortabele positie gadegeslagen en s'avonds weder gekeerd om enkele pinten te gaan drinken met luidruchtige tiener rock op de achtergrond.

Zondag was petanque dag in het Gasthof, sport die zich perfect leent tot minimale zondagse activiteit met maximaal genot. Streekbier of ricard (voor de echte Francaizen) drinken en petanquen maar! Geruggesteund door locals als 'de Francois' en Bleken Affligem mij toch enkele partijtjes uit de slag kunnen trekken en voldaan naar huis teruggekeerd voor een rustige zondagavond.

Maandag naar de Makro gegaan om nog enkele voor India bestemde aankopen te doen en s'avonds nog maar eens op cafe gegaan, deze keer met de Jeremy naar Meldert vijver. Blond Kasteelbier deed het hem deze keer samen met huisgemaakte bouletjes, steevast proberen er toch wat gewicht bij te krijgen voor naar India terug te keren....Eerst wat bijgepraat en toen dat niet meer mogelijk was de laatste doordeweekse locals vergezeld aan de toog...lachen geblazen!

Dinsdag mijn valies gemaakt en volgeladen met eten en drinken, aangevuld met wat nieuwe kousen en vers ondergoed, en mij moreel voorbereid op de terugkeer naar India...Het afscheid van Belgie werd natuurlijk verzacht door de gedachte aan mijn geliefde in India, een verwachting die volledig werd ingelost woensdagnacht bij aankomst in Chennai, (waar ze stond te wachten en een taxi met airco had geregeld). Nog eventjes de kerstman gespeeld met mijn nieuwe Belgische aanwinsten en dan in een diepe slaap gevallen Wink

Het is hier ondertussen nog wat opgewarmt terwijl ik weg was, waardoor het nu echt TE warm is. 40-45 graden is geen uitzondering en het koelt amper nog af s'nachts en s'avonds dus constant zweten en water drinken...en volhouden Smile

Groeten uit Chennai,

Filip

Honda Kinetic style

18 april 2008

Vrienden,

Bij deze wil ik, op deze zonnige vrijdag, een nieuwe mijlpaal in mijn Chennai carriere melden! Voor het eerst heb ik deze morgen actief in het verkeer van Chennai deelgenomen, op de Honda Kinetic scooter van Sid. Gezien Sid een nieuwe brommer heeft gekocht, huur ik van hem voor een vriendenprijsje zijn scooter en begeef ik mij vanaf nu dus in de chaos van duizenden Indische weggebruikers. De ervaring als voetganger en de nodige vertrouwdheid met de straat maken het eigenlijk helemaal niet zo lastig om te rijden, tot nog toe weliswaar.

Iedereen gaat zijn eigen weg dat wel, en de claxon moet constant gebruikt worden, maar er wordt niet snel gereden en men moet gewoon proberen mee te gaan met de stroom van bussen, autorickshaws, fietsers, karren, jeeps, runderen en het meest van al brommers...best een boeiende ervaring de eerste keer.

Meer bewegingsruimte en flexibiliteit in de stad en een daling van mijn transportkosten zijn de dikke pluspunten en dan nu maar hopen dat ik geen ongelukken doe...

Tot genoegen,

Filip

Summer in the city

4th of april 08

Vrienden van de blog,

Teneinde de werkdag een kleinigheid te verkorten en alvorens vol enthousiasme het weekeinde in te duiken, het stoffige edoch geairconditionende kantoor achter mij te laten en voor nog eens 2 dagen niet aan content writing en andere marketing dingen te denken, schrijf ik een klein stukje informatieve en hopelijk ook onderhoudende proza aan jullie adres.

Chennai lijkt dezer dagen overspoeld te worden door trainees van Zuid-amerikaanse afkomst, daar niet alleen in de Nungambakkam flat een nieuwe Braziliaanse is toegekomen, maar ook mijn eigenste appartement gezegend is met de aanwezigheid van 2 nieuwelingen, Denilo uit Brazilie en Alberto (of zoiets) uit Peru. Terug wat leven in de brouwerij dus, hoewel een nadere kennismaking nog niet aan bod is gekomen, daar de jongens voor Tata Consultancy werken en dus in tegenstelling tot mij wel degelijk Indische dagen werken (van 12uren) en dus niet al te vaak thuis vertoeven...

Ook Rolf is terug van weggeweest, 5 weken backpacking van Chennai tot Nepal en terug, iets wat in mij de nodige curiositeit en reislust opwekt, want ook ik zou niets liever doen als Chennai achter mij te laten en de vuiligheid en overpopulatie in te wisselen voor het Indische platteland, de oevers van de heilige Ganges, de stranden van Goa en de theeplantages van Darjeeling...maar niet getreurd mijn tijd komt nog wel. Jammer genoeg werkt mijn wederhelft in de ondankbare horeca sector, met al even ondankbare werkuren en -dagen (1 dag vrij per week, werken op zon- en zaterdagen) zodat de keuze tussen reizen en quality time zich steeds opdringt, een balans die uiteraard in haar voordeel overhelt. Ook Javier en Rhiannon zouden vandaag terugkomen naar Chennai, alvorens de vlieger naar andere oorden te nemen, dus reunie time!

Ondanks de vele waarschuwingen, het Chennai addendum 'hot, hotter, hottest' en de voorgaande maanden warmte-gewenning is de hitte dezer dagen tot proporties van een voor mij nooit eerder geziene omvang gegroeid. De eerste schuchtere passen des ochtends bij het verlaten van de schaduwrijke flat zijn voldoende om mij van kop tot teen in het zweet te zetten en ook mijn lunchpauze kort ik gevoelig in, om zo snel mogelijk terug te keren naar de koelte van het kantoor. 32 graden (in de schaduw uiteraard), in combinatie met een miljoen uitlaatgassen en een compassieloze zon zijn dan ook genoeg om alle ietwat physieke activitetien in de buitenlucht op uw rug te schrijven en te bannen naar de vroege uren of diepe nacht. Bovendien is dit nog maar het begin van de zomer en zal de temperatuur blijven stijgen tot eind mei ofzo....als ik maar niet smelt.


Tot slot van mijn korte post wil ik ook vermelden dat, met speciale dank aan de sponsors, ik van 29 april tot 7 mei in Belgie zal vertoeven. Pak dus alvast even je agenda vast mocht je de onverklaarbare drang hebben om mij te ontmoeten in deze korte week en mits u de reden opgeeft van uw ontmoeting, kan ik ook mijn spreekwoordelijke agenda er eens op nakijken om een eventueel gezellig samen-zijn op poten te zetten.

tot de volgende zitting!

"Holi", in kleuren (en geuren)

Kameraden,

Enkele updates dienen hier wederom mede gedeeld te worden teneinde U te voorzien van uw regelmatige portie India nieuws en kantoor annex studie uren nuttig op te vullen (nadat u eerst al uw andere email accounts en social networking accounts heeft doorlopen uiteraard).

In de flat is er weinig veranderd. Robert (chinees) is van reis terug gekomen met het blijde nieuws dat hij voor zijn werk (TATA Consultancy) overgeplaatst werd voor een nieuw project in Calcutta en dat hij dus slechts voor enkele dagen terug zou zijn in het appartement alvorens richting Calcutta te trekken tot Augustus. Zoals het alle grote multinationals betaamt wist hij tot 3 uur voor zijn mogelijk vertrek nog niet wanneer zijn vlucht precies was en het afscheid was dan ook redelijk abrupt, maar daags voordien hadden we met alle trainees een feestelijk afscheidsdinner gehad in 'Mainland China' (volgens de kenners de beste benadering van de Chinese keuken in India) en dat was zeker en vast de moeite. In ieder geval zijn we nu terug met 2 vaste bewoners in de Egmore flat, Leticia en ik, en ben ik de officiele 'pater familias' van het appartement gezien alle financiele en andere taken nu op mijn schouders rusten...

Afgelopen zaterdag hebben we Holi gevierd, het festival der kleuren, waarbij blijkt dat het vooral te doen is om zoveel mogelijk gekleurd poeier in elkaars wezen te gooien zodat zowat iedereen onherkenbaar wordt en eruit ziet als de kleurboek van een 2 jarige Indische kleuter. Best gezellig, en eens echt iedereen vol kleur hing, een frisse duik in de zee, aangezien AIESEC voor de gelegenheid een stuk beach resort had afgehuurd. Eten en drinken in overvloed, een stevig potje voetbal en s'avonds het feestje verder gezet in ons appartement.

Voor zondagavond was er een normaal gezien een business trip voorzien naar Bangalore, ik mocht namelijk meegaan om een op maandag contract met Infosys (een van de grootste multinationals in India) te gaan bespreken en omdat het op maandag Leticia's verjaardag was had ik toelating gekregen van mijn baas om haar mee te nemen. Planning is echter niet hun sterktse kant hier en op zondag krijg ik telefoon dat de trip afgelast is omdat ze geen vervoer konden vinden (taxi naar Bangalore)! In Europa zouden ze geloof ik op hun blote knieen komen gekropen om een contact in de wacht te slepen, maar hier is een banaal gegeven als 500km overbruggen genoeg om alles af te zeggen. bizar.

Lichtelijk geambeteerd heb ik laten verstaan dat Leti speciaal verlof had genomen en 15 min na het telefonisch onderhoud krijg ik dan toch een verlossende sms van mijn baas 'dat het wel ok is als ik op maandag niet kom en de dag met Leticia doorbreng'. Mooie geste, waarvan we nuttig hebben gebruik gemaakt door dezelfde avond te vertrekken naar Mammalapuram, het toeristische stranddorp op 60 km van Chennai, om de vervuiling en drukte te ontvluchten. S'avonds ons tegoed gedaan aan een paasdinner met verse vis tesamen met Sid en Alia, die daarna huiswaarts zijn gekeerd. De volgende morgen een wandeling gemaakt rond het dorp, maar snel ons initieel plan laten varen gezien het kwik toch richting 40 begint te gaan op de middaguren en de schaduwrijke dakterrasjes met koud bier erg aanlokkelijk zijn, zeker als uw flip flops beginnen te smelten onder uw voeten. In de namiddag op het strand gelegen en zoveel mogelijk niets gedaan, s'avonds nog snel iets gegeten en terug naar Chennai gekeerd, waar het de hele dag pijpestelen had geregend zonder wij er iets van hadden gezien...

Om tegemoet te komen aan de reacties op de vorige post wil ik ook graag mededelen dat ik niet meer blootvoets rondloop in huis, maar mij verplaats met flip-flops onder mijn voeten zodat mijn voeten er niet meer zo zwart uitzien als zou verwacht worden. Bovendien kunt u dit, indien u wenst, binnenkort zelf aanschouwen gezien een kort bezoek aan Belgie gepland is rond de eerste mei. Om mijn privacy te waarborgen en opdringerige fans op een veilige afstand te houden worden de details voorlopig nog geheim gehouden, maar weet alvast dat ik normaal gezien in het land zal zijn die periode. Voor alle duidelijkheid: het betreft geen definitieve terugkeer van de verloren zoon en mijn tijd in het vaderland zal dan ook beperkt zijn, juist genoeg om mijn zweet van Chennai te laten opdrogen, mijn dialect op te frissen en een goe pak friet te eten!

Mischien tot dan!


Met vriendelijke groet,

Filip

Groetjes uit de ghetto

(10 March 2008)


Vrienden van de blog,

Mijn verhuis is achter de rug en met een gerust gemoed kan ik jullie vertellen dat ik gesettled ben in mijn nieuwe flat, gelegen te Egmore, Chennai aka the ghetto (foto's volgen nog). Na veel bloed, zweet, tranen, duizenden rupees aan kuisproducten, nog meer aan insectenverdelgers en een kleine herschikking van het interieur is het appartement niet alleen leefbaar maar ook best gezellig geworden. Na uit de overvolle Shenoy nagar flat verhuisd te zijn is het bovendien ook genieten van de rust en de privacy die het appartement bieden nu alleen Leticia en ik er wonen (volgende week zijn we er terug met 3).

Dit neemt natuurlijk niet weg dat de buurt een grote asfalt jungle is, waar op zondagmorgen vrolijk wordt getrommeld ter ere van wat dan ook, dat geen aircoditioning best wel lastig is met de opkomende hitte, dat mijn blote voeten nog steeds zwarter dan zwart zien door er rond te lopen en dat wanneer de ramen blijven openstaan de duiven naar binnen vliegen...maar niet geklaagd, het is allemaal zo slecht niet en alles wendt.

Voor de rest is er nog niet zoveel veranderd dus laat ik het maar bij deze kleine update, om niet de fout te maken te vervallen in ellenlange en onnodige vertelsels, en duidelijk de grens te trekken tussen informatieve en lucratieve proza, hier opterende voor het eerste. Zoals reeds vermeld ben ik dezer dagen meer copywriter dan marketer en het schrijven dreigt dan ook een zielloze bezigheid te worden voor mij als ik niet op tijd stop. Om u te besparen van meer gelal laat ik het hier dus bij voor deze keer.

Groet!

Filip