Wednesday 25 June 2008

Die Gekke Indiërs, relaas van weekendje Pondicherry

In het weekend zijn we nog eens naar de Pondicherry getrokken. Bezwaarlijk de Franse riviera van Zuid India te noemen, maar toch, het biedt enig comfort en dan heb ik het vooral over stilte en rust, geen overvolle straten, geen miljoenen mensen opeen gepakt zoals dat in Chennai wel het geval is. Op enkele na waren alle trainees present en ook een delegatie trainees van Hyderabad verbleef in de geburen.


Het weekend was een aaneenschakeling van eten, drinken, eten, rond cruisen op de scooter, eten, drinken, feestje, slapen, ontbijt, strand, eten en daarom zeer relaxt, maar helaas te mooi om waar te zijn. India lijkt een patent te hebben op het nemen van de meest onvoorstelbare beslissingen en de typische lokale slagzin 'Everything is possible' lijkt een soms meer een vloek dan wel een zegen.

Wat er gebeurd is? De Transport Board van Tamil Nadu had op een mooie dag, tussen 2 kopjes masala chai in, besloten de service tussen Pondy en Chennai te halveren. Het gevolg was dat er zo'n duizend mensen stonden te wachten om op 3 bussen richting Chennai te kruipen. Geen paniek echter, naar Indische gewoonte hadden ze een brilliant plan opgevat om de massa op een 'geciviliceerde manier' op de bus te krijgen: iedereen moest aanschuiven voor een ticketje in de lijn. De lijn zelf heb ik nooit echt gezien, maar soit ze verkochten toch bus ticketjes aan 1 loket, met 1 kassa, om de massa te bedienen.



Na zo'n anderhalf uur wachten, en stel u dan vooral geen business lounge voor maar een menigte starende mannen die met de regelmaat van de klok hun keel schrapen en de goorste roggels produceren, komt er een bus bediende aan slenteren. Hij roept iets, voor ons onverstaanbaar, en iedereen komt in beweging. Blijkbaar hebben ze het idee van aanschuiven, na een uurtje of twee wachten, overboord gegooit en iedereen beseft dat het nu een kwestie van leven of dood is om zich op de laatste bus richting Chennai te wurmen.




Aangezien wij met z'n allen toch gezamelijk prefereerden om in leven te blijven hebben we geen poging ondernomen op de bus te raken. Liever hebben we van op de zijkant het schouwspel van honderden trekkende en duwende Indiers bekeken (en gefilmd) en met groeiende verbazing of sommige zelfs met lede ogen zoveel onbeschaafdheid aanschouwd.


Onze enige optie was een taxi terug naar Chennai, 120km, een dure grap voor ons pover Indisch salaris, maar wel comfortabel en dus welgekomen na uren wachten. Uiteindelijk tegen 2u s'nachts thuis gekomen, als een blok in slaap gevallen en een pijnlijk vermoeiende maandag morgen tegemoet gegaan...

1 comment:

  1. Hi Filip!

    Leuk om je blog zo te lezen :-) Tussen de studieverplichtingen door blijft het leuk om even de blogs van de mensen in Chennai te lezen. Zeker nu er foto's bij staan! Leuke blog zo :-D

    De busservice naar Pondi.. het was al gekkenwerk dus het zal nu helemaal drama zijn... What to do.. ;)

    Cheers!
    Irene

    Succes!

    ReplyDelete